انسان هایی که خویشتن پذیری پایدار دارند، آنانی که تصویری نسبتاً مثبت از خودشان دارند و در ضمن قادرند با ضعف های خود رو بخه رو شوند، نسبت به تحریک ها یا پیشنهادها باز هستند، انتقاد را جدی تلقی می کنند، ولی به طور ریشه ای دچار تزلزل و ناامنی نمی شوند. انسان هایی که ارزیابی شان از خود ناپایدار و بی ثبات است، به نوسان ارزش به خود مبتلایند و به همگتم شکست یا مورد انتقاد قرار گرفتن، به شدت نسبت به خود دچار تردید می شوند. این که رفتار ما در این فرآیند های جذب و انطباق چگونه باشد، این که برای محیط پیرامونی نقشی مهم یا کم اهمیت قائل شویم، به چگونگی احساس به خود معمول ما و خویشتن پذیری ما بستگی دارد، به این که این احساس چگونه خود را به تناسب موقعیت نشان دهد.
